środa, 6 listopada 2019








Jutro...
Muszę

https://www.youtube.com/watch?v=upwyB9YegdU&feature=share&fbclid=IwAR2a6idZDV2QS8_lzogCrvkUgIia3Fu-2AR-05uOd9SVtPD0AkWLE-5C-gg

poniedziałek, 4 listopada 2019









Siadłam. Muszę nadgonić zaległe prace zarobkowe. Rozpycham się i walczę jak płód w brzuchu by zrobić sobie przestrzeń. Na ruch, na wybór. Ciągle za ciasno. Ciągle potrzeby innych spychają te własne.
Dziś niby miałam wybór. Praca lub ogród. Ale decyzję podjęłam zgrzytając stopniami schodów.
Jeszcze tylko szybkie zerknięcie w okno na świat. Tam za obsraną szybą i dziesiątkami łażących po niej muchach jest inna praca do wykonania, choć teraz myślę, że znakomicie oddająca tu i teraz. Za obsranym oknem jest sterta gówna do rozrzucenia na warzywniku. Trochę mnie to śmieszy.
Jeszcze tylko zerkam na te okno. Te muchy. Tak bliskie. Muszę utrwalić ten bezsensowny ślad myśli, to odczucie. Taka potrzeba. Którą zaraz stłumię bo przecież najpierw trzeba....


https://www.youtube.com/watch?v=J_-bhuQyEcY

niedziela, 3 listopada 2019









Czuję, że obiegłam ziemię i stanęłam w tym samym punkcie. Poczułam jak sama sobie pluję w twarz.
Widzę siebie jak klęczę wdychając zapach butwiejących liści. To zawsze koi. Zwłaszcza gdy stado kąsa pokazując ci twoje miejsce. I tak lądujesz na takim gdzie nie ma kogo kąsać bez narażenia się na razy.
Widzę siebie jak siedzę na kamieniu. Tu kończy się ścieżka. Przede mną morze chwastów miziane wieczornym chłodem. Przez pryzmat, zebranego w kącikach oczu bólu, wygląda to wszystko jeszcze bardziej pięknie. Dotkliwie pięknie. To też koi.

teraz
Siedzę na strychu pod strzępami mineralnej wełny wśród tysiąca rzeczy i spraw czekających na swój czas. Co i raz to spada na mnie walcząca o przetrwanie mucha. Są takie mozolne i wilgotne jakby rozkładały się zanim przyjdzie śmierć.
Też jestem dziś wilgotna tylko brakuje przestrzeni chwastów, brakuje sił by klęknąć.
Możesz przyjść. Dziś, jutro, pojutrze.
Obiegłam całą ziemię...zupełnie bez sensu.